Robert Leroy Johnson - King of the Delta Blues Singers-

Ένα από τα σπουδαιότερα album όλων τον εποχών κυκλοφόρησε το 1961 από την columbia records  με τιτλο  King of the

Delta Blues Singers από τον  Robert Johnson, τον μεγαλύτερο  καλλιτέχνης στην ιστορία των blues. Φυσικά, κομμάτια

όπως (“Love in Vain”, “Crossroads”, “Sweet Home Chicago”, “Stop Breaking Down”), πρέπει να τα γνωρίζει ακόμα και ο

ποιο ανίδεος στην blues μουσική, μια και αυτή η μουσική μας ακλουθεί μέχρι σήμερα , ακόμα και αν δεν προτιμάμε τα

blues και μας αρέσει η rock σκηνή .Και ο λόγος είναι ότι πολλοί από τους σπουδαιότερους μουσικούς του κόσμου

υιοθέτησαν τον τρόπο την τεχνική το παίξιμο του, όπως οι  Rolling Stones, Steve Miller, Led Zeppelin και Eric Clapton

και πολοι αλλοι. Ως τραγουδιστής, συνθέτης και κιθαρίστας, δημιούργησε μερικά από τα καλύτερα κομμάτια του είδους.

Ένας άνθρωπος καταραμένος  όπως πίστευαν πολλοί, και μία ταλαιπωρημένη ιδιοφυΐα που χάθηκε σε νεαρή ηλικία.

Η καλύτερα, ένας άνθρωπος που έπρεπε να πολεμήσει με το πεπρωμένο του, να ζει και να πεθάνει σαν αγρότης στο

σπίτι κάποιου αφεντικού. Ή  να γίνει ο μεγαλύτερος μουσικός της blues σε όλη την ιστορία .

Αυτός φαίνετε ότι ήταν ο σκοπός της ζωής του και δεν μπορούσε να βρει να  σταθεί πουθενά μέχρι να το πετύχει.

Έτσι έπαιρνε την κιθάρα του και πήγαινε να μάθει να παίζει σε μία φυτεία κοντά στην περιοχή Crossroads (εκεί όπου

διασταυρώνονταν οι γραμμές του τρένου), συνήθως μετά τα μεσάνυχτα. Εκεί ήταν που ένα βράδυ, ένας τεράστιος

μαύρος τύπος (ο διάβολος) του πήρε την κιθάρα από τα χέρια, την κούρδισε και του την έδωσε πίσω. Σε λιγότερο από

ένα χρόνο, με αντάλλαγμα την ψυχή του, ο Robert Johnson έγινε ο Βασιλιάς των Delta blues, παραπάνω από ικανός να

παίξει, τραγουδήσει και να δημιουργήσει τα καλύτερα blues που άκουσε ποτέ κανείς.

Φυσικά, ο μύθος  του Johnson στην πραγματικότητα ήταν διαφορετικός … όχι δεν του έμαθε ο διάβολος να παίζει κιθάρα  . Ως έφηβος αγρότης στη φυτεία, ο Johnson σε Κάθε προσπάθειά που

εκανε  να κάτσει και να παίξει δίπλα στους τιτάνες του είδους όπως τους Son House, Charley Patton, Willie Brown και άλλους, ήταν κάτω του μετρίου . Ο Son House θυμάται: “Θα παίζαμε όλοι

σε χορούς τα Σαββατόβραδα και από δίπλα θα μας ακολουθούσε και ένα μικρό αγόρι. Αυτός ήταν ο Robert Johnson. Τότε έπαιζε τη φυσαρμόνικα και ήταν αρκετά καλός μάλιστα, αλλά

προτιμούσε την κιθάρα. Καθόταν στα πόδια μας και έπαιζε κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων, κάνοντας τέτοιο θόρυβο που δεν έχεις ξανακούσει”. Παντρεύτηκε μικρός και έφυγε από το

Robinsonville, για να περιπλανηθεί στο Delta, αποφασισμένος να γίνει επαγγελματίας μουσικός, όταν πέθανε η πρώτη του γυναίκα στον τοκετό. Ο Johnson επέστρεψε στο Robinsonville και

συνάντησε τους House και Willie Brown σε ένα ταβερνείο στο Banks. Σύμφωνα με το House, “Όταν τελείωσε να παίζει, είχαμε μείνει με τα στόματα ανοικτά. Για πολλούς υπήρχε μόνο μία

εξήγηση για το πώς ο Johnson έγινε τόσο καλός, τόσο γρήγορα, είχε πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο.

Αλλά στην πραγματικότητα οι ικανότητες του Johnson καλλιεργήθηκαν με ένα πολύ πιο λογικό τρόπο . Ο Johnson Είχε θεοποιήσει τη μουσική των Scrapper Blackwell, Skip James, και Kokomo

Arnold και εμπνεύστηκε από αρκετά στοιχεία της, για να βρει τελικά το δικό του ύφος. Ενώ το slide στυλ του παιξίματος του προέρχεται μετά από πολύωρη

παρατήρηση τοπικών αστέρων όπως Charley Patton και Son House. Φτάνοντας στο επίπεδο να  συμβάλει στην  τεχνική της κιθάρας με την  boogie μπασογραμμή που έπαιζε με τις κάτω χορδές

της κιθάρας του (το υιοθέτησε από πιανίστες), τεχνική που έγινε σήμα-κατατεθέν του ήχου πολλών που σχετίζονται με τα κλασικά blues του Νότου.

Με έμφυτη την ανάγκη να δει και να μάθει όσα περισσότερα μέρη και καταστάσεις μπορούσε, η περιπλανώμενη φύση του τον έφτασε από το Delta στο St. Louis, Chicago και Detroit, σε μέρη

που οι Son House και Charley Patton τα είχαν δει μόνο σε ταινίες και.. αν. Αλλά το τέλος ήρθε ένα αυγουστιάτικο Σαββατόβραδο του 1938, σε ένα χορό ενός juke joint στο Three Forks. Έπαιζε

με τον Honeyboy Edwards και τον Sonny Boy Williamson (Rice Miller), όταν έδωσαν στον Johnson μία κανάτα λαθραίας παραγωγής whiskey μαζί με δηλητήριο πιθανόν από το σύζυγο μιας

τραγουδίστριας που την είχε ερωμένη. Συνέχιζε να παίζει κατά τη διάρκεια της βραδιάς, μέχρι που είχε αρρωστήσει τόσο πολύ, ώστε να τον επιστρέψουν σε ένα σπίτι στο Greenwood, 15 μίλια

μακριά. Έμεινε εκεί άρρωστος για αρκετές ημέρες, με αποτέλεσμα να πεθάνει στις 16 Αυγούστου.

Στα μέσα των ’60s, η Columbia Records κυκλοφόρησε το King of the Delta Blues Singers, την πρώτη συλλογή με τη μουσική του Johnson. Με λιγοστή πληροφόρηση και με μία ζωγραφιά αντί

για φωτογραφία, αυτή η συλλογή για χρόνια αποτελούσε για ολόκληρο τον κόσμο η μοναδική παρουσίαση της μουσικής και του θρύλου. Μία δεύτερη κυκλοφόρησε μέσα στα ’70s, δίνοντας

στους φανατικούς του να ακούσουν από πρώτο χέρι τη μουσική που μέχρι τότε κυκλοφορούσε σε αντεγραμμένες κασέτες και albums ή διασκευές από Άγγλους rock stars. Τελικά το 1990 —

μετά από μακροχρόνιες δικαστικές διαμάχες — ένα πλήρες διπλό-CD box set κυκλοφόρησε με το παραμικρό κομμάτι από το υλικό που ηχογράφησε ο Johnson, και την έκδοση των δύο

γνωστών φωτογραφιών του ίδιου του Robert Johnson. Η Columbia υπολόγιζε ότι θα πουλήσει περίπου 20.000 αντίγραφα. Το box set κατάφερε να πουλήσει τελικά πάνω από ένα 1.000.000,

για να αποτελέσει την πρώτη κυκλοφορία στο χώρο των blues που έσπασε τα ταμεία.