Ο άνθρωπος jukebox όπως τον αποκαλουσαν. Ο Snooks Eaglin, με ρεπερτόριο που απλωνόταν
από τα ακουστικά blues, την gospel και την country έως την jazz, τα latin και
το rock ’n’ roll, ήταν ο αγαπημένος μουσικός του κοινού της Νέας Ορλεάνης, που εκτελούσε
με άνεση κάθε «παραγγελιά» πάνω από τέσσερις δεκαετίες. Ο τυφλός κιθαρίστας με το
ιδιαίτερο στιλ έμαθε να παίζει μουσική ακούγοντας ραδιόφωνο και λέγεται ότι θυμόταν
«απέξω» περισσότερα από 2.000 κομμάτια. Το τραγούδι του θύμιζε το ύφος του Ray
Charles και ο ίδιος στα νιάτα του αποκαλούσε τον εαυτό του «Little Ray Charles».Όμως,
αυτό που τον έκανε να ξεχωρίζει και να είναι αγαπητός ήταν ο τρόπος που έπαιζε με έναν
πολύ ιδιαίτερο δαιαυλισμό. Ήταν “απεριόριστος” στην κιθάρα.
Δεν υπήρχε κάτι που να μην μπορούσε να κάνει.
Ανάμεσα στους επαγγελματίες καλλιτέχνες που θαύμαζαν την απαράμιλλη τεχνική του ήταν
οι Eric Clapton, Paul McCartney, Bonnie Raitt and Robert Plant-.
Λεν χρησιμοποιούσε πένα, αλλά βασιζόταν στα πολύ μακριά δάχτυλά του, με τα οποία «γρατζουνούσε» τις χορδές μιας Fender Telecaster με τρόπο που
ο ακροατής είχε την ψευδαίσθηση ότι παίζουν δύο κιθάρες μαζί!
Ο Fird Eaglin Junior,το πραγματικό όνομά του, γεννήθηκε το 1936 στη Νέα Ορλεάνη και λίγο πριν από τα πρώτα του γενέθλια έχασε την όρασή του από
γλαύκωμα.
Ο «Little Ray Charles» Snooks Eaglin, ο άτακτος μικρούλης από τη Νέα Ορλεάνη που έχασε την όρασή του πριν ακόμα καλά καλά περπατήσει, έμαθε
μουσική ακούγοντας ραδιόφωνο και γρατζουνώντας την κιθάρα που του χάρισε ο πατέρας του.
Στις λίγες ηχογραφήσεις που πραγματοποίησε κυρίως παίζοντας παραδοσιακά blues, αναδεικνύονται έντονα το ταλέντο και το μοναδικό του στιλ.
Το προσωνύμιο «Snooks» το πήρε όταν ήταν ακόμα πολύ μικρός από τον αγαπημένο του ραδιοφωνικό ήρωα Baby Snooks, που υποδύονταν μια
καλλιτέχνης εκείνης της εποχής μεταμφιεσμένη σε μωρό έκανε το ντεμπούτο της τραγουδώντας κάνοντας Stand Up Comedy.
Εκείνη την εποχή και βλέποντας αυτή την ραδιοφωνική εκπομπή, πήρε στα χέρια του το πρώτο μουσικό όργανο, ένα χειροποίητο γιουκαλίλι πριν
ακόμα κλείσει τα πέντε του χρόνια, και ξεκίνησε να παίζει όποια μελωδία άκουγε στο ραδιόφωνο με μεγάλη ευκολία.
Σύντομα ο πατέρας του ερασιτέχνης μουσικός και ο ίδιος, έπαιζε φυσαρμόνικα αντικατέστησε το γιουκαλίλι του Snooks με μια κιθάρα και ο μικρός άρχισε
να ξεδιπλώνει το ταλέντο του.
Σε ηλικία 11 ετών κέρδισε σε διαγωνισμό ταλέντων του ραδιοφωνικού σταθμού WNOE, ερμηνεύοντας το «Twelfth Street Rag», και έπειτα από λίγα
χρόνια παράτησε τη σχολή τυφλών της Λουϊζιάνα για να γίνει επαγγελματίας μουσικός.
Το 1952 έγινε μέλος της μπάντας του Allen Toussaint, Flamingoes, όπου λέγεται ότι έπαιζε στην κιθάρα του το μέρος της κιθάρας και του μπάσου
ταυτόχρονα.
Με τους Flamingoes παρέμεινε μερικά χρόνια, έως τη διάλυσή τους.
Παρά την πολύχρονη καριέρα του ως ερμηνευτή, ο Eaglin έκανε πολύ λίγες ηχογραφήσεις. Το 1953 έπαιξε κιθάρα για την επιτυχία του James «Sugar
Boy» Crawford, «Jock-O-Mo», και σε μερικές ακόμα ηχογραφήσεις του πιανίστα με την μπάντα του «The Cane Cutters».
Εκείνη την εποχή ο καθηγητής Dr Harry Oster του Πανεπιστημίου της Λουϊζιάνα άκουσε τον Eaglin να παίζει στους δρόμους της γαλλικής συνοικίας και
τον κατέγραψε σε διάφορα παραδοσιακά blues κομμάτια. Το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ εκδόθηκε μόλις το 1959 χωρίς να έχει μπάντα να τον
συνοδεύει με το όνομα Ο τραγουδιστής της Νέας Ορλεάνης-New Orleans Street Singer- . Τις χρονιές 1960-1963 έγραψε μερικά blues singles για την
Imperial Records και τον τραγουδοποιό και παραγωγό Dave Bartholomew, μεταξύ των οποίων τα «Yours Truly», «Cover Girl», «Don’t Slam That Door»
και «That Certain Door».
To 1964 έπαιξε σόλο για τη Swedish Broadcasting Corporation και το 1971 ηχογράφησε για την επίσης σουηδική Sonet. Τα επόμενα χρόνια
συνεργάστηκε σε ηχογραφήσεις, μεταξύ άλλων, με τους Ellis Marsalis, The Wild Magnolias, Professor Longhair κ.ά.
Τη δεκαετία του 1980 εξέδωσε πέντε δίσκους με την εταιρεία Black Top Records -ένας εκ των οποίων ζωντανή ηχογράφηση- και επιπλέον εμφανίστηκε
σε δουλειές άλλων καλλιτεχνών.
Ο Eaglin συνέχισε να εμφανίζεται και να ηχογραφεί και μετά το κλείσιμο της Black Top Records, με τελευταίο δίσκο το The Way It Isτου 2002.
Καποτε ο Allen Toussaint μιλώντας γι’ αυτόν είπε: Ο Snooks έπαιζε την αρμονία, τη μελωδία και το μπάσο (ταυτόχρονα). Αυτό ήταν καταπληκτικό. Ο
κόσμος συνηθίζει να χρησιμοποιεί εύκολα τη λέξη ιδιοφυία, εγώ όμως την κρατώ για πολύ λίγους ανθρώπους και ο Snooks είναι ήταν ένας από αυτούς».
ΙΙέθανε το 2009 από καρδιακή προσβολή, ταλαιπωρημένος από καρκίνο του προστάτη.
ΜΜΠΑΓΙΑΣΤΑΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ
