Robert Johnson ΜΕΡΟΣ Α'

Robert Johnson

• Posted by bluesway.gr  January 18, 2010 at 12:29am
• 
• Πολλοί, έχουν αποκαλέσει τον Johnson “πατέρα του rock ‘n’ roll”. Από όλους τους bluesmen, ο Robert
• Johnson (1911-1938) ήταν ο πιο σπουδαίος και ο πιο παραγωγικός.
• Παρ’ όλο που δεν έζησε πολλά χρόνια για να προλάβει να γίνει τόσο δημοφιλής όσο άλλοι καλλιτέχνες του blues, η μουσική του
• επηρέασε έναν αριθμό καλλιτεχνών του rock οι οποίοι με τη σειρά τους, άλλαξαν τη ροή της rock
• μουσικής ιστορίας. Μερικοί, βρίσκουν ενδιαφέρον στον θρύλο πίσω από τον “Θρύλο”: Συνέταιρος του
• Διαβόλου.
• Την ψυχή του για να παίζει ακόμα και ….νεκρός.
• Αλλά ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, είναι η πραγματικότητά του. Παρ’ όλο που λίγα είναι γνωστά για τη ζωή
• του, η μουσική του παραμένει, και ανάμεσα στους κιθαριστικούς κύκλους του Rock ‘n’ Roll, αλλά και στις
• συζητήσεις των blues fans, το όνομα Robert Johnson είναι πασίγνωστο όσο και αξιοσέβαστο.
• Για πολλούς ήταν ένας περιπλανώμενος και περιπλανιόταν με τέτοια ταχύτητα, που σπάνια είχε κανείς την
• ευκαιρία να τον συναντήσει ….ξανά! Μόνο η οικογένειά του (η ετεροθαλής αδελφή του Carrie
• Spencer, ο πατριός του Dusty Willis) και ελάχιστοι παιδικοί του φίλοι (R. L. Windum, Willie Brown, Son House, Ike
• Zinnerman, Robert Lockwood, Johnny Shines, Don Law και John Hammond), γνωρίζουν λεπτομέρειες από τη ζωή του...
• Ο Charles και η Harriet Dodds και ο Gabriel και η Lucinda Brown Majors, γεννήθηκαν σε καθεστώς σκλαβιάς.
• Οι Dodds στην North Carolina και οι Majors στο Τα παιδιά τους, ο Charlie Dodds Jr. και η Julia Ann Majors, γνωρίστηκαν
• και παντρεύτηκαν στο Hazlehurst του Mississippi, τον Φεβρουάριο του 1889.
• O Charlie Dodds Jr. έγινε ένας επιτυχημένος farmer και έκανε με τη γυναίκα του Julia 6 κόρες, ένα γιο και άλλους δύο γιους με την ερωμένη του Serena.
• Εξ αιτίας όμως αυτού του γεγονότος, αναγκάστηκε να φύγει από το Mississippi και να εγκατασταθεί στο Memphis γύρω στο 1907 με το όνομα Spencer.
• Μετά την επιτυχημένη του διαφυγή, ειδοποίησε την ερωμένη του Serena και την σύζυγό του Julia να έρθουν στο Memphis, αλλά η Julia προτίμησε να μείνει στο Mississippi
• και στις 8 Μαΐου του 1911, γεννήθηκε ο Robert Johnson από την Julia και τον Noah Johnson. Η περιπλάνηση όμως του Robert μπήκε ήδη στα …..σκαριά. Η μητέρα του
• αποφάσισε να πάει στο Memphis και να ζήσει με τον ακόμα νόμιμο σύζυγό της Charles Spencer, που βρέθηκε τελικά να ζει με μία σύζυγο, μία ερωμένη, με παιδιά και από
• τις δύο, συν τον μικρό Robert που είχε πάρει το όνομα Spencer.
• Παρ’ όλο που οι δύο γυναίκες δεν είχαν μεταξύ τους προβλήματα, η μητέρα του Robert αργότερα, αποφάσισε να αφήσει τα παιδιά της και να αναζητήσει τη ζωή της αλλού.
• Έτσι, το Memphis ήταν η έδρα του Robert Spencer μέχρι που ο Charlie Spencer αποφάσισε να τον επιστρέψει στη μητέρα του, η οποία ζούσε 20 μίλια έξω από το Memphis,
• παντρεμένη με τον Willie "Dusty" Willis (1918).
• Ο Robert Spencer έδειξε από τα παιδικά του χρόνια ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη μουσική και άρχισε μαζί με τον φίλο του R. L. Windum, να παίζουν τα blues με
• φυσαρμόνικα .
• Κάπου εκεί, έμαθε και για τον πραγματικό του πατέρα και από τότε, άρχισε να συστήνεται ως Robert Johnson. Δεν υπήρξε ποτέ καλός μαθητής και ένα πρόβλημα που
• είχε με τα μάτια του, τον ανάγκασε να παρατήσει το σχολείο. Η ετεροθαλής αδελφή του Carrie, του χάρισε ένα ζευγάρι γυαλιά, αλλά δεν τα φόρεσε ποτέ. Πολλοί
• συνεργάτες του αργότερα, έλεγαν πως έχει "one bad eye". Προς τα τέλη της δεκαετίας του 20, η κιθάρα τον είχε κερδίσει οριστικά και είχε εγκαταλείψει τις
• φυσαρμόνικες .
• Αγαπημένο του τραγούδι το "How Long-How Long Blues" του Leroy Carr.
• Κάπου εδώ, η ζωή του Robert ….σοβάρεψε. Ο γοητευτικός νεαρός Robert ήταν εξαιρετικά δημοφιλής στις γυναίκες και τον τριγύριζαν πολλές. Μία όμως τράβηξε την
• προσοχή του και της έκανε πρόταση γάμου (Φεβρουάριος 1929).
• Ακόμα και αν έπαιζε μουσική, ακόμα και αν μάθαινε συνεχώς καινούργια πράγματα για την κιθάρα και το blues, δεν ονειρευόταν τίποτα άλλο από το να ζήσει την ήσυχη
• ζωή του farmer μαζί με τη γυναίκα του Virginia που έμεινε έγκυος το καλοκαίρι του 1929.
• Ο Robert ένοιωθε πολύ υπερήφανος που θα γινόταν πατέρας, αλλά αυτή η υπερηφάνεια, δεν κράτησε πολύ.
• Η Virginia και το μωρό, πέθαναν στη γέννα τον Απρίλιο του 1930. Η Virginia ήταν μόνο 16 ετών. Αν κάτι μπορούσε να πάρει τον Robert από αυτή τη θλίψη, ήταν η μουσική.
• Σε λιγότερο από δύο μήνες από αυτό το γεγονός, ο Robert μαζί με τους Son House, Willie Brown και Charlie Patton, πήγαν στο Wisconsin να ηχογραφήσουν για την
• Paramount Records.
• Ο House, ήταν ο bluesman και ο δάσκαλος. Το ίδιο και ο Brown. Έμαθε πολλά απ’ αυτούς και τους ακολουθούσε όπου πήγαιναν.
• Πολύ γρήγορα, αντιλήφθηκε πως ότι κι’ αν ήθελε να γίνει, θα είχε και τη μουσική κοντά του. Μαζί του. Μέσα του.
• Έτσι, μ’ αυτή τη σκέψη στο μυαλό, αποφάσισε να ψάξει να βρει τον αληθινό του πατέρα.
• Το μόνο που είχε να κάνει, ήταν να ταξιδέψει νότια σε απόσταση 210 μιλίων, εκεί που η μητέρα του τον είχε γεννήσει. Στο Hazlehurst του Mississippi. Όσο κι’ αν φαίνεται
• περίεργο, αυτή η απόσταση του πήρε ….καιρό. Στην περιπλάνησή του αυτή, γνώρισε τον Ike Zinnerman που έγινε κάτι σαν μάνατζερ. Γνώρισε ακόμα και την Callie που την
• παντρεύτηκε τον Μάιο του 1931 κρατώντας το γάμο αυτόν κρυφό από τους …πάντες.
• Ο Ike Zinnerman γεννήθηκε στο Grady της Alabama και έλεγε στη γυναίκα του, ότι έμαθε να παίζει κιθάρα στα νεκροταφεία, καθισμένος τα μεσάνυχτα επάνω στους
• τάφους. Μπορούσε να παίζει μουσική blues σε οποιαδήποτε περίπτωση και ο Robert που το ήξερε αυτό, “επισύναψε” τον εαυτό του μαζί του στα επόμενα χρόνια και τον
• κρατούσε μέχρι αργά τη νύχτα για να μαθαίνει απ’ αυτόν ότι μπορούσε.
• Aρχισε μάλιστα να κουβαλάει ένα μπλοκάκι μαζί του για να γράφει τα τραγούδια του και πήγαινε στα δάση τις νύχτες όπου τραγουδούσε πάντα στον ίδιο τόνο μέχρι να
• φτιάξει το τραγούδι όπως αυτός το ήθελε. Τις Κυριακές έβαζε την πρόβα σε πράξη και έπαιζε για τον κόσμο από το απόγευμα, μέχρι αργά το βράδυ.
• Έκανε πολύ συχνά ωτο-στοπ παίζοντας από πόλη σε πόλη και η Callie που της άρεσε να χορεύει, τον ακολουθούσε χορεύοντας όταν εκείνος έπαιζε.
• Αλλά ο Robert δεν εισέπραξε σεβασμό με ….αφθονία.
• Από τότε που έγινε επαγγελματίας μουσικός, εισέπραττε φθόνο απ’ αυτούς που έπρεπε να εργάζονται στις φυτείες καθημερινά κάτω από τον ήλιο για πολλές ώρες.
• Δεν ήταν σκληρός χαρακτήρας.
• Ο Robert Johnson ήταν μικροκαμωμένος, είχε μακριά και ευέλικτα δάχτυλα, υπέροχα χέρια, κυματιστά μαλλιά και έδειχνε πολύ μικρότερος ακόμα και από την μικρή του
• ηλικία.
• Δεν ήταν ο τύπος που απαιτούσε σεβασμό.
• Είχε ξεκαθαρίσει πως απαιτούσε από τη ζωή, πολλά περισσότερα από αυτά που οι άλλοι ήθελαν ή ζητούσαν. Φορούσε πάντα όμορφα ρούχα και καλογυαλισμένα παπούτσια
• και κυκλοφορούσε με μία γυναίκα που κανείς δεν ήξερε ότι ήταν γυναίκα του. Πολλοί είπαν, ότι ο σεβασμός που εισέπραξε ο Robert ήταν ο σεβασμός που του έπρεπε σαν
• κιθαρίστας και τραγουδιστής του blues.
• Υπέγραφε με τα αρχικά R. L. και όταν του έλεγαν ότι αυτά τα αρχικά παραπέμπουν στον μεγαλύτερο αδελφό του Robert Lonnie (που ήταν επίσης σπουδαίος μουσικός),
• απαντούσε ότι η μητέρα του τον είχε ονομάσει Robert Leroy, γιατί της άρεσε το όνομα Leroy.
• Αυτή η μετακίνηση στο νότιο Mississippi στις αρχές του 1930, ήταν πολύ σημαντική, γιατί επηρέασε και σημάδεψε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Εξέλιξε το μουσικό του
• ταλέντο στο Hazlehurst, και όταν συνειδητοποίησε ότι μπορεί να κάνει ακόμα περισσότερα, εγκατέλειψε τη μητέρα του και πήρε την Callie να πάνε στο Delta, αγνοώντας
• τους  πάντες.
• Από τότε, ούτε εκείνη, αλλά ούτε και κανείς άλλος από την οικογένειά του το είδε ξανά.
• Οι δάσκαλοί του Son House και Willie Brown, είχαν μείνει έκπληκτοι από την εξέλιξη του ταλέντου του. Τους είχε ξεπεράσει και τους δύο. Μία εξαιρετικά δραστήρια μουσική
• πόλη στο Delta, ήταν το Arkansas και ο Robert έκανε αυτή την πόλη βάση για όλη την υπόλοιπη σύντομη ζωή του.
• Ταξίδευε σε κοντινές αποστάσεις, παίζοντας στις γωνίες
• των δρόμων, αλλά και όταν -πολύ σπάνια- βρισκόταν μακρύτερα, δήλωνε πάντα το Arkansas, σαν ιδιαίτερη πατρίδα του.
• Όλοι οι μεγάλοι μουσικοί της εποχής, πέρασαν από εκεί.
• Ο Sonny Boy Williamson, ο Robert Nighthawk, οElmore James, ο Honeyboy Edwards, ο Howlin' Wolf, ο Hacksaw
• Harney, ο Calvin Frazier, ο Peter "Memphis Slim" Chatman, ο Johnny Shines και πολλοί άλλοι και ο Robert είχε την ευκαιρία να τους συναντήσει, να παίξει μαζί τους και να
• τους επηρεάσει μουσικά. Μπορούσε πλέον να παίζει τα πάντα. Προστάτευε όμως το στυλ και τον τρόπο του ιδιαίτερα. Δεν έδειχνε σε κανέναν πως έπαιζε τα τραγούδια του
• και όταν τον ρωτούσαν “πώς το παίζεις αυτό;” Απαντούσε "σαν κι’ εσένα". Όταν έβλεπε κάποιον να κοιτάζει τα χέρια του έντονα και προσεκτικά την ώρα που έπαιζε,
• σταματούσε το τραγούδι στη μέση και εξαφανιζόταν για μήνες. Δεν ήθελε να ξέρει κανείς τη μέθοδο που κούρδιζε την κιθάρα του και δεν το έλεγε ούτε στους μαθητές του.
• Το ταλέντο του ήταν ασυνήθιστο. Μπορούσε να ακούσει ένα τραγούδι μόνο μία φορά και μετά, ήταν έτοιμος να το παίξει στο κοινό και μάλιστα χωρίς πρόβα.
• Δεν έκανε ποτέ πρόβες τώρα πια – αναφέρει ο Johnny Shines- αλλά όταν ερχόταν η ώρα να παίξει, ήταν έτοιμος όσο ποτέ.
• Ο Robert ήρθε σε επαφή με πάρα πολλούς ανθρώπους (στο μεταξύ η γυναίκα του είχε πεθάνει) και οι μισοί τουλάχιστον απ’ αυτούς, ήταν γυναίκες και ήταν όλες
• τρελαμένες μαζί του. Οι άλλο μισοί, ήταν οι άντρες τους, που ήταν τρελαμένοι με τις γυναίκες τους και ζήλευαν τον Robert ο οποίος είχε ένα ιδιαίτερο ταλέντο με τις
• γυναίκες.
• Μία ατάκα και ήξερε αμέσως εάν θα προχωρούσε μαζί της ή όχι. Έτσι, σε όποια πόλη πήγαινε, είχε εξασφαλισμένη τη διαμονή του.
• Έπαιζε χαρτιά στις λέσχες και κάπνιζε, αλλά είχε έναν έλεγχο σ’ αυτά και δεν ήταν καθημερινές του συνήθειες. Αυτό που δεν μπορούσε να ελέγξει, ήταν το αλκοόλ και
• όταν έπινε πολύ, έμπλεκε συχνά σε καυγάδες. Παρ’ όλα αυτά, ποτέ δεν θεωρήθηκε μέθυσος ή αλκοολικός. Πολύ συχνά κλεινόταν στον εαυτό του και μελετούσε την
• κιθάρα του με τις ώρες, αλλά με ένα –δύο ποτά, γινόταν αμέσως η ψυχή της παρέας.
• Στα μέσα της δεκαετίας του 1930, ο Robert Johnson ήταν πλέον ένας ξακουστός επαγγελματίας μουσικός και ήθελε να ηχογραφήσει δίσκους όπως οι δάσκαλοί του Willie
• Brown, Son House, και Charlie Patton. Υπέγραψε έτσι ένα συμβόλαιο με τον H. C. Speir που είχε ένα μουσικό κατάστημα στο Mississippi, αλλά και ένα studio για
• ηχογραφήσεις. Πολλές φορές, οι εταιρίες δίσκων τον μίσθωναν για την ανακάλυψη ταλέντων. Η Paramount –για παράδειγμα- είχε κάνει πολλές ηχογραφήσεις νέων
• καλλιτεχνών, σύμφωνα με τις συμβουλές του Speir, ο οποίος σύστησε τον Robert Johnson στην American Record Company που μετά από την audition, τον πήγε κατ’
• ευθείαν στο San Antonio για να ηχογραφήσει.
• Η πρώτη του ηχογράφηση, ήταν το "Terraplane Blues" που του έδωσε ακόμα μεγαλύτερη φήμη και μπήκε στη λίστα της εταιρίας για να κάνει ακόμα 6
• δίσκους.
• Η φήμη του ήταν τώρα τεράστια και είχε πλέον τη δική του μπάντα.
• Τον Ιούλιο του 1938, ο Robert πήγε στο Robinsonville για να παίξει σε ένα μαγαζί που το έλεγαν "Three Forks". Σ’ αυτό το μαγαζί ο Robert γνώρισε μια γυναίκα και έπαιξε
• για τελευταία φορά.
• Το να είσαι επαγγελματίας μουσικός ήταν πολύ επικίνδυνο εκείνη την εποχή. Οι μουσικοί σε μισούσαν εάν έπαιζες καλύτερα απ’ αυτούς, οι γυναίκες σε μισούσαν εάν
• κοίταζες κάποια άλλη και οι άντρες σε μισούσαν επειδή όλες οι γυναίκες κοιτούσαν εσένα. Έπρεπε να είσαι πολύ προσεκτικός ιδιαίτερα εάν δεν πρόσεχες με ποια γυναίκα μιλάς.
• Και ο Robert ήταν θρυλικός γι’ αυτό. Η αγάπη του για τις γυναίκες ήταν τόσο μεγάλη που δεν δίσταζε να αγκαλιάζει όποια του άρεσε αδιαφορώντας για το εάν είναι μόνη της ή όχι.
• Ο Robert πήγε εκεί για να παίξει μερικά Σαββατόβραδα μαζί με τον "Honeyboy" Edwards. Ένα Σαββατόβραδο απ’ αυτά, ήρθε για μία έξτρα εμφάνιση ο Sonny Boy
• Williamson.
•  ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑ ΣΤΟ Β' ΜΕΡΟΣ