Canned Heat ΜΕΡΟΣ B'

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ Α΄ΜΕΡΟΣ 

Το δεύτερο άλμπουμ περιελάμβανε την επιτυχία ''On The Road Again".

 Το "On the Road Again" προσαρμόστηκε από τον Alan Wilson, από ένα τραγούδι με το ίδιο όνομα που ηχογραφήθηκε το 1953 από τον Floyd Jones . Ενώ καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι   και το

τραγούδι του Jones ήταν μια προσαρμογή  του«Big Road Blues", που ηχογραφήθηκε το 1928 από τον Tommy Johnson.

Η ικανότητα του Al Wilson στη φυσαρμόνικα φαίνεται στη μέση του κομματιού  του «On the road again» όπου στο γνωστό λυρικό σόλο παίζει ένα σολ στη μέση του εύρους της «λα»

φυσαρμόνικάς του.

Μια στάνταρ διατονική «λα» φυσαρμόνικα διαθέτει μια σολ δίεση αλλά όχι σολ . Είναι αδύνατο να κάνει “bend” το σολ δίεση σε αυτήν την οκτάβα, επομένως, ας δούμε τεχνικά πως το

κατάφερε !

Πολλές εκδοχές υπάρχουν :   Ίσως έπαιξε ένα “overblow”! Αυτό θα ήταν δυνατόν αφου άλλοι φυσαρμονικίστες είχαν αρχίσει να ανακαλύπτουν τα overblows (και το overblow της

6ης τρύπας στη «λα» φυσαρμόνικα δίνει σολ ). Όμως το slide down από αυτή την νότα περιλαμβάνει ένα γρήγορο ασαφές πέρασμα από το ρε (ρούφηγμα στο 5) και το σι

(ρούφηγμα στο 4). Αν λοιπόν έπρεπε να γυρίσει από ένα overblow σε ένα ρούφηγμα θα υπήρχε μια ασυνέχεια σε αυτή την φράση. Αρκετοί που γνώριζαν τον Al Wilson είπαν ότι

κάποιες φορές «βάραινε» τεχνητά το άκρο του ελάσματος της 7ης τρύπας στο ρούφηγμα ώστε να «κατεβάσει» την συχνότητά του κατά ένα ημιτόνιο, όμως αν ήταν έτσι,  τότε αυτό

το slide down θα περιελάμβανε και ένα φα δίεση (ρούφηγμα στο 6) όταν, ακούγοντας το σε αργή ταχύτητα, δείχνει ότι δεν υπάρχει αυτούσια νότα φα δίεση.  Η εξήγηση είναι ότι

«ξανακούρδισε» τονικά το έλασμα της 6ης τρύπας στο ρούφηγμα, σηκώνοντάς το κατά ένα ημιτόνιο ώστε να του δώσει σολ. Αυτό ταιριάζει με τις νότες που παράγονται από το

slide down αυτής της νότας.

Ο Wilson παίζει την ξανακερδισμένη τρύπα 6 στο ρούφηγμα για να δώσει σολ, στο οποίο κατόπιν κάνει περαιτέρω bend κάτω σε ένα flat φα δίεση ακολουθούμενο από το ρε

(ρούφηγμα στο 5) και το σι (ρούφηγμα στο 4). Χρησιμοποίησε δε ένα παρεμφερές κούρδισμα σε άλλα τραγούδια, όπως στο "TV Mama"και στο "Nine Below Zero".

Ετσι λοιπόν εγιναν τα πράγματα και το  On the road again  έγινε ενα από τα μεγαλύτερα hits με φυσαρμόνικα και συγχρόνως ένα από τα πρώτα ηχογραφημένα παραδείγματα μιας custom-

κουρδισμένης διατονικής φυσαρμόνικας! Η  έξοχη συλλογή "The Very Best of Canned Heat" περιλαμβάνει αυτό το τραγούδι και πολλά άλλα καλά.

Το "On The Road Again" αποτέλεσε την επιτυχία που τους καθιέρωσε και έγινε παγκόσμια επιτυχία σκαρφαλώνοντας στην πρώτη θέση σε πολλές αγορές ανά τον κόσμο, βάζοντας επιτέλους ένα

μπλουζ τραγούδι στην κορυφή των charts. Ο δίσκος περιελάμβανε επίσης μια 12λεπτη εκδοχή του "Fried Hockey Boogie" (το οποιο αποδίδεται στον Larry Taylor αλλά προέρχεται εμφανώς από

το ριφ του John Lee Hooker για το "Boogie Chillen").

Το τραγούδι αποτέλεσε όχημα για να επιδείξει κάθε μέλος τη δεξιοτεχνία του ενώ παράλληλα τους καθιέρωσε στο κοινό των χίπις ως τους "βασιλιάδες του boogie". To "Amphetamine Annie"

του Hite (εμπνευσμένο από τις καταχρήσεις μίας γνωριμίας του) έγινε ένα από τα πιο γνωστά τους τραγούδια και ένα εμβληματικό τραγούδι κατά των ναρκωτικών εκείνης της δεκαετίας. (Αν

και απουσιάζει από το εξώφυλλο του άλμπουμ), αυτός είναι ο πρώτος δίσκος στον οποίο συμμετέχει ο de la Parra.

 Έπειτα από αυτή την επιτυχία ο Skip, o John και ένας νέος γνωστός τους, ο  Gary Essert, νοίκιασαν ένα κλαμπ στο Sunset Blvrd του Χόλυγουντ που ονόμασαν Kaleidoscope και αποτέλεσε

κατουσίαν το μόνιμο στέκι των Canned Heat, ενώ φιλοξενούσε κι άλλα ονόματα όπως οι Jefferson Airplane, Grateful Dead, Buffalo Springfield και οι Sly and The Family Stone.

Επίσης, το Σεπτέμβρη του 1968, αφού έπαιξαν μπροστά σε ένα κοινό 80.000 ατόμων στο ετήσιο Newport Pop Festival, οι Canned Heat ξεκίνησαν την πρώτη ευρωπαϊκή τους περιοδεία. 'Ήταν

ένας μήνας γεμάτος συναυλίες και εμφανίσεις σε μέσα για την προώθηση του δίσκου μεταξύ των οποίων και εμφανίσεις στο βρετανικό Top of the Pops (έτσι για την ιστορία, η μουσική της

εκπομπής είναι μια θεσπέσια εκδοχή του whole lotta love από τον Alexis Korner) και το γερμανικό Beat Club όπου έπαιξαν πλέιμπακ το ''On the Road Again" το οποίο είχε φτάσει στην πρώτη

θέση στα αντίστοιχα charts όπως και σε πολλές ακόμα ευρωπαϊκές χώρες.

  Τον Οκτώβριο, το συγκρότημα κυκλοφόρησε τον τρίτο του δίσκο "Living the Blues" που περιελάμβανε το πιο γνωστό τους τραγούδι, "Going Up the Country". H εκδοχή του Wilson στο  "Bull-

Doze Blues" του Henry Thomas ήταν στην πραγματικότητα μια διασκευή νότα προς νότα στο πρωτότυπο μέχρι και το ορχηστρικό ξέσπασμα του Thomas το οποιο ο Jim Horn έπαιξε με το

φλάουτο. Ο Wilson ξαναέγραψε τους στίχους προκειμένου να συλλάβει το πνεύμα της εποχής για "επιστροφή στη φύση".  Το τραγούδι έφτασε στην πρώτη θέση σε 25 χώρες (11η θέση στην

Αμερική) και έμελε να αποτελέσει το ανεπίσημο "σήμα" του Woodstock, όπως αποθανατίστηκε στο ντοκιμαντέρ του Michael Wadleigh. Το άλμπουμ περιελάμβανε επισης το 19λεπτο πειραματικό

τραγουδι "Parthenogenesis",ένα ηχητικό κολάζ εννέα μερών με ήχους από blues, ragas, jaw-harp, παραμόρφωση κιθάρας και άλλα ηλεκτρονικά εφέ, όλα συνυφασμένα υπό την καθοδήγηση 

του μάνατζερ/παραγωγού Skip Taylor. Ακόμα μεγαλύτερο σε διάρκεια είναι το τραγούδι "Refried Boogie" που φτάνει τα 40 λεπτά  και είναι ζωντανά ηχογραφημένο στο Kaleidoscope.

  Eπισης ηχογραφημένος στο Kaleidoscope την ίδια εποχή ήταν ο δίσκος που θα κυκλοφορούσε το 1971 με τον παραπλανητικό τίτλο "Live At Topanga Corral" (αργότερα μετονομάστηκε σε

"Live at the Kaleidoscope"). Ο δίσκος κυκλοφόρησε από τη Wand records, αφού η Liberty Records δεν επιθυμούσε να κυκλοφορήσει ζωντανό δίσκο εκείνη την εποχή και ο μάνατζερ Skip

Taylor δεν επιθυμούσε να καταθέσει αγωγή.

 Οι Canned Heat έκλεισαν το 1968 με εντυπωσιακό τρόπο με μια πρωτοχρονιάτικη συναυλία στο Shrine Auditorium του Λος Άντζελες, με τον Bob Hite να βγαίνει στη σκηνή πάνω σε έναν

ελέφαντα βαμμένο με μωβ φωσφοριζέ μπογιά.

Στο πρώτο ομώνυμο album τους Canned Heat το 1967 ‎υπάρχουν ορισμένα απο τα σημαντικότερα τραγούδια της blues σημειολογικά και άκρως συνδεδεμένα με την κουλτούρα αυτής της

μουσικής όπως το Catfish Blues το Rollin' And Tumblin'και το Bullfrog Blues.

Το Bullfrog Blues είναι ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια .

 Δεν ξέρω γιατί, αλλά είναι ένα τραγούδι με ίσως το ποιο απλό μήνυμα ( ξύπνησα σήμερα το πρωί με το bullfrog στο μυαλό μου ) αυτό περιλαμβάνει  όλο το νόημα ολο το 

συναίσθημα και τον κόσμο των μπλουζ ( για μένα μιλώ έτσι κι αλλιώς ) . Ο ρυθμός του τραγουδιού με τον εν λόγω ρυθμό της κιθάρας και το ταίριασμα των στίχων είναι ένα όμορφο

σμίξιμο  που εμφανίζονται σε πολλά  blues τραγούδια.

Κάτι άλλο που βρίσκεται πίσω από αυτό το τραγούδι και που ίσως αυτό περνάει από πολλούς  αδιόρατα είναι ….ο λόγος βατράχων.

Και πριν με περάσετε για παλαβό θα εξηγήσω τι συμβαίνει.

 Από την αρχαιότητα υπάρχει η ιδέα του βατράχου ως γυναίκα αρχέτυπο . Πολλές φορές ακόμα και σε αρχαίους λαούς το Bullfrog συμβόλιζε το αιδοίο η κάποιες φορές ακόμα και το

ανδρικό σχήμα.

Ξύπνησα σήμερα το πρωί με το μωρό μου στο μυαλό μου … σε κατάσταση σεξουαλικής διέγερσης .

Παρακάτω ο στίχος εξηγεί ότι όλοι το έχουν νοιώσει.

Wellll!

My mama got em!

My dad got em!

My brother got em!

My sister got em!

Woke up this morning,

Grandma-papa had them too!

Yeah you know about that, that, I got them Bullfrog blues!

Τον Ιούλιο του 1969, λίγο πριν από το Woodstock, κυκλοφόρησε ο τέταρτος δίσκος τους με τίτλο "Hallelujah". To περιοδικό Melody Maker έγραψε : "Αν και λιγότερο φιλόδοξος από

πρηγούμενες δουλειές τους, ο δίσκος παραμένει εντούτοις ένα εξαιρετικό άλμπουμ βασισμένο σε μπλουζ ήχους και οι Canned Heat παραμένουν το πιο πειστικό λευκό μπλουζ συγκρότημα". Ο

δίσκος περιελάμβανε πολλές πρωτότυπες συνθέσεις και αυτοαναφορικούς στίχους, όπως το ''Time Was" του Wilson, αλλά και διασκευές όπως το "Sic 'em Pigs" (από το "Sic 'em Dogs" του

Bukka White ) και το πρωτότυπο Canned Heat του Tommy Johnson.

  Λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του δίσκου ο Vestine αποχώρησε από το συγκρότημα έπειτα από έναν καβγά επί σκηνής με τον Larry Taylor στο Fillmore West. Το επόμενο βράδυ, αφού οι

Canned Heat τζαμάρισαν τόσο με τον Mike Bloomfield όσο και τον Mandel, πρόσέφεραν και σους δύο τη θέση του Vestine, και ο Mandel ήταν αυτός που τελικά δέχτηκε. Η νέα σύνθεση έπαιξε

δυο βραδιές στο Fillmore προτού εμφανιστεί στο Woodsock στα μέσα του Αυγούστου.

  Αφού έφτασαν στο χώρο του φεστιβάλ με ελικόπτερο, οι Canned Heat έπαιξαν το πιο διάσημο σετ τους τη δεύτερη μέρα του Woodstock, με τη δύση του Ήλιου. Το σετ περιελάμβανε και το

"Going Up the Country" που έγινε και το τραγούδι των τίτλων του αντίστοιχου ντοκιμαντέρ το οποίο ωστόσο δεν περιελάμβανε καθόλου την εμφάνιση του συγκροτήματος. Το τραγούδι

συμπεριλήφθηκε στον πρώτο (τριπλό) δίσκο από το Woodstock, ενώ ο δεύτερος δίσκος, το Woodstock 2, περιελάμβανε το "Woodstock Boogie". H εκτεταμένη επετειακή συλλογή για τα 25

χρόνια του Woodstock προσέθεσε το "Leaving This Town" ενώ το director's cut του ντοκιμαντέρ συμπεριέλαβε το "Leaving This Town" , αφήνοντας έτσι έξω μόνο το "Let's Work Together".

 Πριν από την ευρωπαική περιοδεία στις αρχες του 1970, οι Canned Heat ηχογράφησαν το αλμπουμ Future Blues, με πέντε πρωτότυπες συνθέσεις και τρεις διασκευές. Ένα τραγούδι του Wilbert

Harrison, το "Let's Work Together" επιλέχθηκε ως σινγκλ για την ευρωπαική αγορά ώστε να συμπέσει με την επικείμενη περιοδεία. Μετά από απαίτηση του συγκροτήματος η κυκλοφορία του

στις Η.Π.Α καθυστέρησε ώστε να δώσει χρόνο στην αγορά στην αυθεντική εκδοχή.

Οι Canned Heat έκαναν μεγάλη επιτυχία με το "Let's Work Together" που αποτέλεσε το πρώτο τους τοπ τεν χιτ με φωνητικά από τον Bob "Bear" Hite.

Στο άλμπουμ πιάνο παίζει ο Dr John και ο ήχος ξεφεύγει από τις κλασικές μπλουζ φόρμες. Το εξώφυλλο ήταν αμφιλεγόμενο αφού παρουσίαζε μια αναποδογυρισμένη αμερικάνικη σημαία που

αναστηλωνόταν στην επιφάνεια της σελήνης κατά τα πρότυπα της αναστήλωσης στην Ιwo Jima. H αναποδογυρισμένη σημαία ήταν ιδέα του Wilson και προέκυψε από τις οικολογικές του

ανησυχίες και το φόβο του πως οι άνθρωποι θα μολύνουν το φεγγάρι όπως και τη γη όπως φαίνεται και από το τραγούδι του "Poor Moon"

Υλικό από την ευρωπαϊκή περιοδεία απάρτισε το δίσκο "Canned Heat '70 Concert Live In Europe" που αργότερα μετονομάστηκε απλά σε "Live in Europe". 'Ηταν ένας ζωντανός δίσκος που

περιελάμβανε τραγούδια ηχογραφημένα σε διάφορες συναυλίες της περιοδείας φτιαγμένα έτσι όμως ώστε να δημιουργούν  στον ακροατή την αίσθηση πως πρόκειται για μια ενιαία συναυλία.

Παρόλο που το άλμπουμ πήρε καλές κριτικές και έφτασε μέχρι τη 15η θέση στην Αγγλία, είχε μονάχα περιορισμένη εμπορική επιτυχία στην Αμερική. Μετά την επιστροφή τους από την Ευρώπη

το Μάιο του 1970, ένας καταβεβλημένος Larry Taylor άφησε το συγκρότημα για να παίξει με τον John Mayall (που είχε μετεγκατεσταθεί στο Laurel Canyon) ενώ τον ακολούθησε και ο Mandel.

   Mε τον Taylor και τον Mandel εκτος, ο Vestine επέστρεψε στη κιθάρα πλαισιωμένος στο μπάσο από τον Antonio de la Barreda ο οποίος είχε παίξει για πέντε χρόνια με τον de la Parra στο

Mexico City και είχε διατελέσει μέλος των Jerome and Sam & The Goodtimers.

 Αυτή η σύνθεση μπήκε στο στούντιο για να ηχογραφήσει με τον John Lee Hooker τα κομμάτια που θα αποτελούσαν το διπλό άλμπουμ  Hooker 'n Heat. Το συγκρότημα ειχε πρωτοσυναντηθει με

τον Hooker στο αεροδρόμιο του Πόρτλαντ στο Όρεγκον και ανακάλυψαν πως και οι δυο πλευρες ήταν οπαδοι της o ένας της δουλειάς του αλλου και αναπτύχθηκε φιλία μεταξύ τους, με τον

Hooker να δηλώνει πως "ο Wilson είναι ο σπουδαιότερος παίχτης φυσαρμόνικας που έχει υπάρξει".

Το πλάνο των ηχογραφήσεων ήθελε τον Hooker να παίζει κάποια τραγούδια μόνος του ενώ θα ακολουθούσαν ντουέτα με τον Wilson στην κιθάρα ή το πιάνο. Στον υπόλοιπο δίσκο ακούγεται ο

Hooker με τη συνοδεία του συγκροτήματος (εκτός του Hite που ανέλαβε χρέη συμπαραγωγού με τον Skip Taylor. To άλμπουμ ολοκληρώθηκε μετά το θάνατο του Wilson και αποτέλεσε τον

πρώτο δίσκο του Hooker που μπήκε στα charts, φτάνοντας μέχρι την 73η θέση το Φεβρουάριο του 1971. Οι Hooker 'n Heat θα συναντιόντουσαν ξανά το 1978 για την ηχογράφηση ενός

ζωντανού δίσκου στο Fox Venice Theatre του Λος Άντζελες ο οποίος κυκλοφόρησε το 1981 με τον τίτλο "Hooker 'n Heat, Live at the Fox Venice Theatre" από την Rhino Records. Επίσης,

το 1989 οι Heat (με πολλούς ακομα ) φιλοξενήθηκαν στο δίσκο του Hooker, "The Healer".

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ Γ' ΜΕΡΟΣ